gepubliceerd op 24 juli 2022
Van catering tot folders verspreiden, ik heb heel veel baantjes gehad. Maar slechts één was er duurzaam voor mijn huur én mijn mentale gezondheid. Ik vond mijn niche in BDSM als professioneel domina. Het hield me op de been tijdens moeilijke tijden: dakloosheid, schulden, mijn ontsnapping aan misbruik en fulltime mantelzorger zijn. Maar de klappen van de zweep boden ook financiële ruimte voor leuke dingen. De universiteit, kunst en glamoureuzer, de internationale reizen die ik heb gemaakt.
Reizen
Mijn regelmatige werkvakanties startten meestal in Nederland. Met makkelijke toegang tot de rest van de Europese Unie was Amsterdam een fijn startpunt. Ik werkte in een rood verlichte straat en deelde een stroopwafel en een strap-on met een oude vriend en goede collega. De locatie was goed uitgerust en gastvrij. Het veilig om samen te werken, want we waren een geweldig team.
Tenminste, tot aan Brexit (en COVID-19) en ik plotseling zonder inkomsten zat opgesloten in het grijze Engeland. Door Brexit verloor ik mijn Europese status. Hierdoor kan ik niet meer dan drie van de zes maanden in Europa doorbrengen en moet ik drie maanden wachten om terug te keren. Ik heb een vergunning nodig om in de EU te mogen werken, maar deze branche biedt geen officiële vacatures of werkvisum aan.
Migratie
Engeland begon steeds minder divers aan te voelen. Britse vlaggen verschenen in de ramen, samen met een toename in xenofobie en racisme. Europese vrienden probeerden hard te mogen blijven, en sommigen moesten vertrekken. Terwijl hen die van ver kwamen, nog steeds te maken hadden met dezelfde papieren rompslomp, én met verscherpt toezicht en grenscontroles. Al deze veranderingen leidde tot meer controle van de overheid, waardoor sekswerkers nóg meer in de schijnwerpers kwamen te staan.
Inkomsten
Vóór Brexit had Groot-Brittannië een onuitputtelijke stroom aan internationale, verveelde zakenlieden. Naast één of andere bijeenkomst regelden ze daarnaast vaak nog een andere ‘interessante meeting’. Van de ene op de andere dag zorgde Brexit dat bedrijven de handel met het Verenigd Koninkrijk staakten of zelfs stopten. De mannen meetings verdampten, en zo ook het grootste deel van mijn werk. Veel branches werden geraakt door de economische instabiliteit. Slechts een handjevol lokale, loyale klanten die ook zelf krap bij kas zaten, bleef over. Ik veranderde mijn werkwijze; lagere tarieven meer diensten aan bieden, minder screenen. Dat voelde niet goed.
Nieuwe problemen
Ik nam contact met mijn oude klanten om te zien of ze wilden ontmoetten aan hun kant van de Noordzee. Maar werken in de EU werd beperkt door het nauwkeurig moeten bijhouden van de dagen dat je weg bent, en al de verschillende lokale arbeidswetten. In Nederland stelde mijn vriend voor om op haar werkplek te werken, waarbij ik mij zou voordoen als de-vrouw-van een klant. Niet echt geloofwaardig aangezien ik de helft jonger ben en ze me bij het bordeel al kennen. Op vergunde locaties kunnen ambtenaren langskomen voor controles, waardoor we betrapt, gearresteerd en beboet konden worden.
Om haar werkplek veilig te houden en mijn anonimiteit te waarborgen, zijn we op zoek gegaan naar een onvergunde en dus illegale werkplek. Risicovol want zonder managers, beveiligers of noodknoppen kun je bij gevaar alleen de politie bellen. En dan zouden we allebei als onvergunde sekswerkers worden beschouwd, met risico op boetes of vergaand verder onderzoek.
Nieuwe mogelijkheden
Helaas is dit geen ‘kiss and tell’ over gelukkige subjes die misschien wel misschien niet, double-Dutch-gedomineerd werden. Maar we hebben manieren gevonden om geld te blijven verdienen aan masochistische heren. Omdat we beide cis presenterend, wit en vloeiend Engelssprekend zijn hebben we nog flink wat privilege. Zeker in vergelijking met onze sekswerkende ongedocumenteerde zusters, die trans of van kleur zijn.
Veel sekswerkers hebben inkomsten verloren door Brexit en er is geen fonds vanuit de Britse regering om te helpen. Voor sekswerkers in Nederland was er ook geen ondersteuning tijdens de wereldwijde pandemie. Het verbaasde me niet dat er geen speciaal vangnet voor ons was. Maar ik vertrouwde op mijn paspoort en mijn feminiene vaardigheden om te overleven. Ik had me nooit écht gerealiseerd hoe bevoorrecht ik was om een EU-burger te zijn. Totdat ik dat niet meer was. Gelukkig kan ik altijd terugvallen op mijn sekswerk. En zal ik altijd een creatieve, sadistische oplossing vinden.
