Gepubliceerd op 12 april 2022
“Kan je even uit de auto stappen? Dan weet ik zeker dat je er bent.” Gestaag volgde hij mijn verzoek op. Eén been, twee benen en daar was hij dan. Gekleed in een simpele spijkerbroek en t-shirt. Geen opvallende kleuren, niets dat iets weggaf. Eventjes stond hij bij de auto te draaien. Terwijl hij vluchtig om zich heen keek vroeg ie: “Wat is het huisnummer?”
Ik werkte op nummer 45. Die ochtend had ik voor de zoveelste keer de sleutel in het slot gedraaid en was de ruime hal binnen gestapt. Het was bijna drie maanden geleden dat ik op Richard zijn advertentie reageerde. Hij verhuurde een kamer voor thuisontvangst en in tegenstelling tot vele anderen vroeg hij niet de hoofdprijs. 50 euro voor een hele dag, keurig in cash. Het appartement was ruim. Een woonkamer, een leefkeuken, een fijne douche en twee slaapkamers. De één iets groter dan de ander maar beide knus aangekleed en voorzien van een groot bed, nachtkastje en romantische kaarsen. Soms waren er nog één of twee andere vrouwen aan het werk, maar vandaag was ik alleen en koos daarom de grote met het meeste daglicht. Met een plof viel mijn volle weekendtas op de eettafel. Condooms, glijmiddel, lingeriesetje. Snel haalde ik de belangrijkste spullen eruit, over twintig minuten zou de eerste klant al komen.
En zo opende ik dus de deur van huisnummer 45. “Teyana? Heb ik met jou afgesproken?” Verbaasd knikte ik ja. Hij haalde z’n badge tevoorschijn; “Politie. Wij komen even bij u binnen kijken.” Hij bleek niet alleen. Maar met zes man sterk waren ze. Allemaal zonder uniform, incognito. Mijn hart klopte in mijn keel en m’n handen begonnen te trillen. Ik racete snel naar de woonkamer. Ik kon nog net mijn werktelefoon pakken, de volgende klant appen en de telefoon uitzetten. “Nergens aanzitten!”, riep er één.
Ongemakkelijk stond ik daar, leunend tegen de eettafel, mijn doorschijnende babydoll bedekkend. “Zou je even iets anders aan kunnen trekken?”, commandeerde een ander. Terwijl ik naar één van de slaapkamers liep zag ik ze rondkijken. In de keukenkastjes, onder het bed en in de lades. Ze trokken alles open. Ik voelde de paniek snel groter worden. Met tranen in mijn ogen sloot ik de deur.
Toen ik terug kwam in de woonkamer hadden de agenten zich in een halve kring in de woonkamer gevestigd. Zes paar ogen staarde mij aan. Vier mannen, twee vrouwen. Of ik even wilde gaan zitten, vroeg een agente. Ze wees naar een stoel die middenin de kamer was geplaatst. Well shorty, it definitely wasn’t my birthday. Toen begon het vragenvuur. Of ik hier woonde, hoelang ik hier al werkte, werd ik gedwongen, was mijn familie hiervan op de hoogte, werkten er nog andere mensen en was ik van de hoge boete op illegaal sekswerk? Ik dacht aan een gesprek met Richard, de verhuurder. “Je weet niks van niks over niks. Altijd ontkennen, niks toegeven of gewoon glashard liegen.” Dus dat is wat ik deed. Het gestotter en wegkijken en mijn zweethandjes zeiden echter iets anders. En oh ja, net als mijn advertentie die ze geprint hadden meegenomen. Ondanks dat bleef ik, steeds minder overtuigend, ontkennen.
“Je liegt” sneerde de agent die vanaf het begin al met een denigrerende blik naar me keek. Hij had zijn agressie nu gericht op mijn privé telefoon. Met zijn vinger zag ik hem over het beeldscherm glijden. Fuck, ik had laatst de toegangscode eraf gehaald! “Je liegt!” riep hij weer “Ik zie hier een heel gesprek met Richard. En op Facebook maak je afspraken met ene Marsha om samen te werken.” Strak keek hij mij aan met een blik die alleen maar walging uit sprak. De paniek had zijn tol geëist en half huilend vroeg ik aan zijn collega’s of hij zomaar in mijn telefoon mocht kijken.
Dat mag overigens helemaal niet. Sterker nog; zolang je geen toestemming geeft, er geen gerechtelijk bevel is en er geen sprake is van ernstig én onmiddellijk gevaar mag de politie nooit zomaar een huis betreden. Zeker niet voor een vergunningscontrole. Als jij ze wél toestemming geeft om binnen te komen geef je niet ook automatisch toestemming om in je kasten te mogen kijken. En ze mogen ook geen emails uit jouw telefoon doorsturen naar hun eigen mailadres. Zoals ze, zo bleek later, bij mij wél deden.
Maar Pigs stick together dus natuurlijk stemden de anderen agenten in. Inmiddels had de intimidatie wel zijn doel bereikt; ik zei alles van alles over alles.Uren leken voorbij te gaan. In werkelijkheid duurde het allemaal niet meer dan driekwartier. “Als je niet eerst had gelogen, was dit allemaal een stuk makkelijker geweest”. “Waarom zoek je niet echt werk? Dit is toch helemaal niks?” Na alle verwijtende opmerkingen en de neerbuigende vragen voelde ik mij kleiner dan ooit. Terwijl zij hun spullen bij elkaar zochten, bleef ik trillend zitten. Geen sympathie, geen geruststellende woorden. Zij hadden hun werk gedaan en gingen er vandoor. “Wat moet ik nu?”, vroeg ik maar, met de tranen rollend over mijn wangen. Eén van de agentes gaf mij een kaartje van in sekswerk gespecialiseerd maatschappelijk werk. “Bel anders even naar dit nummer, zij kunnen jou misschien begeleiden. En anders kun je altijd langs het bureau komen natuurlijk”. Sure, zo’n bezoekje is op jullie eigen terrein vast nóg leuker, dacht ik cynisch.
De deur sloeg dicht en ineens was ik weer omringd met stilte. IJzige stilte. In de verte floten vogels maar die werden overstemd door de duizenden gedachten die door mijn hoofd schoten. Verdoofd bleef ik zitten. Minutenlang staarde ik voor mij uit. Langzaam werden de vogels luider. Het geluid bracht mij terug naar de realiteit. Vluchtig sprong ik op, zoekend naar mijn kleren. Snel kleedde ik mij aan en terwijl ik mijn spullen bij elkaar zocht belde ik Richard om te vertellen over de inval. Nu de politie hier was geweest betekende het einde van de werkplek, de kans op nog een inval was te groot.
Eenmaal weer thuis kon ik aan niks anders denken. Richard probeerde mij over te halen om naar het politiebureau te gaan, een goed woordje voor hem te doen. “Want het was toch mijn fout geweest”. Gelukkig wist een vriendin die ik in vertrouwen had genomen mij hiervan te weerhouden. Dat maakte de paniek helaas niet minder. Dagenlang hoorde zij mij stressen over een eventuele boete, wat Richard zou doen, of ik bekend zou staan als sekswerker en andere gevolgen. “Misschien dan toch een idee om ze te bellen?”, vroeg ze. “Wie? De popo’s?” “Nee, die maatschappelijk werk organisatie gespecialiseerd in sekswerk”.
Ik wilde inderdaad van de knoop in mijn maag af, dus ik belde. Dit keer kreeg ik geen zweethandjes van het gesprek. Geen paniek. Nee, er was medeleven, aandacht en begrip van de maatschappelijk werkster. Ik hoefde geen ander werk te zoeken als ik dat niet wilde, want sekswerk ís werk zei ze. Nee, geen denigrerende toon, maar tips over hoe ik dit werk vergund kon gaan doen zoals in een club of privéhuis werken. Ze nodigde mij uit om bij hen langs te komen voor een langer gesprek. “Oké” zei ik “Ik weet de straat, maar wat is het huisnummer?"
Teyana
Teyana is een vrouw van kleur, activist, parttime sekswerker en de beste amateur–Spotify-DJ die je kan vinden.
